Stan naturalny wszechświata to pustka. Brak wibracji, światła, dźwięku, emocji. Pustka nieprzerwana i nieograniczona niczym, nie zamknięta w ramach tego co istnieje i ją narusza i spycha samą w siebie. Ponieważ pustka, kiedy istnieje wszędzie, nie istnieje nigdzie. Nie ma żadnego świadka, nic się w niej nie dzieje, co później mogłoby być świadectwem jej istnienia. Nic jej nie zaczyna takiego, co mogłoby być świadectwem jej istnienia.  Pustka jest jedynym prawdziwym na wskroś nie-tworem tej rzeczywistości, ponieważ jeżeli rozrysuje się ją na tabeli prawdy Ludwiga Wittgensteina wszystkie jej początki i końce i funkcje i konsekwencje jej istnienia sprowadzają się do niej samej. Pustka jest zawsze pustką. Tak jak Cebula.  Wyczuwam, że wiem już na czym była Szymborska w aktach tworzenia swojej poezji. Jednocześnie sprawia to, że wydaje się ona bardziej ludzka, lecz o tyle samo też traci na respekcie z mojej strony. Kiedy umiem prześledzić czyjś tok myślenia z pełnym zrozumieniem zawsze